„W jego tekstach gorzka prawda o kryzysie polskiego katolicyzmu i nadużyciach w Kościele spotyka się z ufnością, że nazywanie zła może służyć wyzwoleniu. Wyzwoleniu ku chrześcijaństwu, które nie szuka oparcia we władzy, lecz w miłości – z tego i nie z tego świata” ogłosiło Jury w uzasadnieniu swojego wyboru. Słowo „ufność” pojawia się szczególnie często w kontekście Laureata.

Wojciech Bonowicz pisał o nim tak: „Zbyszek, odkąd go pamiętam, wydawał się na chorobę nieufności uodporniony. Powiem więcej: miało się wrażenie, że ma ufności w nadmiarze i że obejmuje ona nawet to, co w oczach innych zdawało się już nie do uratowania”.

Ufność nie jest dziś cechą występującą często, bo wiąże się z ryzykiem, które niewielu ma odwagę podjąć. Niektórym kojarzy się wręcz z naiwnością. Nic bardziej mylnego. Ufność jest przejawem mądrości, bo bez niej nie da się budować wspólnoty – tej kościelnej, jak i żadnej innej.

Zbigniew Nosowski (ur. 1961) – studiował socjologię na Uniwersytecie Warszawskim i teologię na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie oraz w Instytucie Ekumenicznym w Bossey pod Genewą. W 1989 dołączył do grona redaktorów czasopisma “Więź”, a od 2004 jest jego redaktorem naczelnym. Autor wielu publikacji i książek, m.in “Polski rachunek sumienia z Jana Pawła II” (2010) czy “Krytyczna wierność. Jakiego katolicyzmu Polacy potrzebują” (2014).